Plasseringa førte truleg til at endå fleire enn vanleg kunne sjå
artisten. Eit smart trekk.
Med alle sine år på baken som norsk toppartist, har Åge vanlegvis
taket på sitt publikum. Og det var til sine eigne han kom. Truleg var
det få personar under 30 i lokalet. Det verka som om alle dei oppmøtte
kunne alle tekstane til alle melodiane hans. Allsongen var upåklageleg,
og Åge kunne sikkert ha overlate til publikum å synge mesteparten av
songane utan at han sjølv hadde vore nøydd til å opne sitt håse, trønderske
nebb det minste.
Allsongen er der også når Åge har med seg orkester. Laurdag stod
Åge Aleksandersen naken på Haavebua; han var ikkje pynta med fin, feit
fiolin, han hadde ingen bass i botnen og krigstrommene var bytta ut med
ein fredeleg seksstrengar.
Det har blitt hevda at ein god låt skal fungere like godt med ein enkel
kassegitar som med fullt orkester. Åge har mange gode låtar, som til
dømes "Levva livet". Klassikaren var greitt levert, men
mesteparten av suget mangla. Det er nettopp vekslinga mellom det harde
og det mjuke som gjer låten ein smule genial, men utan bandhjelp nyttar
det lite. Åge er ikkje dyktig nok som gitarist til å klare å skape
den nødvendige spenninga.
Haavebua laurdag kveld skilde seg ikkje noko
særleg frå ein heilt vanleg, litt stor pub full av folk. Dei aller
fleste var der å høyre ein gammal helt, andre for å drikke øl. Lufta
var bytta ut med ei sveitt, klam, nikotinstinkande, stilleståande tåke.
Midt i det heile, ein Åge Aleksandersen som prøvde så godt han kunne
å overdøyve snakketøyet til publikum. I slike tilfelle forsvinn
nyansane i spelet og det endar i plankekøyring, slik ein kan høyre frå
einkvar middelmådig trubadur på kva pub som helst. Det var berre låtane
som var annleis denne gongen.
